خرید و دانلود فایل پاورپوینت کامل نقش مشارکت مردم در مدیریت شهری و پیشرفت

دانلود و استفاده از فایل پاورپوینت کامل نقش مشارکت مردم در مدیریت شهری و پیشرفت – تجربه‌ای بی‌نظیر در ارائه!

پاورپوینتی شیک و استاندارد:

فایل فایل پاورپوینت کامل نقش مشارکت مردم در مدیریت شهری و پیشرفت شامل 70 اسلاید طراحی‌شده با دقت بالا است که کاملاً آماده برای ارائه یا چاپ در PowerPoint می‌باشد.

چرا فایل فایل پاورپوینت کامل نقش مشارکت مردم در مدیریت شهری و پیشرفت گزینه‌ای عالی است؟

• گرافیک حرفه‌ای و جذاب: اسلایدهای فایل پاورپوینت کامل نقش مشارکت مردم در مدیریت شهری و پیشرفت با طراحی مدرن و چشم‌نواز، پیام شما را به بهترین شکل منتقل می‌کنند.
• کاربری آسان: ساختار این پاورپوینت به‌گونه‌ای است که استفاده از آن بدون نیاز به تغییرات پیچیده ممکن باشد.
• آماده استفاده: تمامی اسلایدهای فایل پاورپوینت کامل نقش مشارکت مردم در مدیریت شهری و پیشرفت از قبل تنظیم‌شده و بدون نیاز به ویرایش، قابل استفاده هستند.

تضمین کیفیت و دقت بالا:

این مجموعه بر اساس بالاترین استانداردهای طراحی ساخته شده است و کاملاً منسجم و بدون اشکال، مناسب برای ارائه‌های حرفه‌ای می‌باشد.

نکته قابل توجه:

برخی نسخه‌های غیررسمی ممکن است تغییراتی داشته باشند. این نسخه اصلی فایل پاورپوینت کامل نقش مشارکت مردم در مدیریت شهری و پیشرفت با دقت و کیفیت بالا طراحی شده است.

همین حالا فایل فایل پاورپوینت کامل نقش مشارکت مردم در مدیریت شهری و پیشرفت را دریافت کنید و یک ارائه بی‌نظیر داشته باشید!

بخشی از متن فایل پاورپوینت کامل نقش مشارکت مردم در مدیریت شهری و پیشرفت :

مقدمه

مشارکت شهروندان ابزاری برای تقویت مدیریت شهری در جوامع پیشرفته امروزی و از شاخص های زندگی جوامع مختلف محسوب می شود. تنوع و پیچیدگی مسائل شهری در کنار معضل های اجرایی و مدیریتی، مشارکت شهروندان را در مسائل شهری ضروری نشان می دهد. در بحث مشارکت فعال شهروندان، رشد و تعالی شخصیت شهروندان، گسترش توانایی های افراد، تقویت هویت شهری، تقویت حس اعتماد و همکاری میان اهالی شهر و اصلاح سبک زندگی شهروندان مدنظر است و نیز مشارکت شهروندان ابزاری برای تقویت مدیران در مدیریت شهری و ایفای وظایف آنان است. اگر زندگی مردم به گونه ای باشد که از شهروند فعال به شهرنشین تنزل پیدا کنند، نه تنها شاهد رشد و تعالی شخصیت مردم و استخراج توانایی های افراد، تقویت هویت شهری و حس اعتماد احساس تعلق به شهر و همکاری میان اهالی شهر و شهرداری نیستیم، بلکه کمترین میزان کارکرد و بهره وری در نظام مدیریت شهری را نیز خواهیم داشت.

طبیعت انسان اجتماعی است و زندگی اجتماعی براساس روابط انسان ها با یکدیگر امکان پذیر می شود. در این فرآیند، فرد و جامعه بر یکدیگر تأثیر می گذارند؛ در نتیجه، بر افراد جامعه لازم است نقش خود را در این اثرگذاری و اثرپذیری، به درستی ایفا کنند. از این رو، افراد باید با مشارکت فعال در سرنوشت خود و جامعه، دخالت کرده و در سیاست گذاری ها، تصمیمات و چگونگی اداره ی امور کشور تأثیرگذار باشند؛ چراکه اگر در تعیین سرنوشت خود مشارکت نداشته باشند، براساس سنت های موجود در عالم خلقت، دیگران با سلطه بر آنها و به جای آنان تصمیم گیری خواهند کرد و با ایده و ایدئولوژی های نابهنجار به سیاست گذاری و تنظیم اداره ی امور پرداخته، جامعه را به سر منزل هدف های موردپسندِ جهان بینی خود سوق خواهند داد و چه بسا آن را به مرحله ی هلاکت بکشانند.

از نظر سیاسی مشارکت مردم در تعیین سرنوشت خود، منجر به رشد و تقویت اقتدار ملی و وحدت می شود و چون در نظام مشارکت جو، از تمامی ظرفیت ها، توانمندی ها و استعدادهای مردم استفاده می شود، فاصله ی طبقاتی و مشکلات دولت ملی کاهش خواهد یافت. در متون اسلامی توصیه های فراوانی از بزرگان درباره ی مشارکت وجود دارد، برای نمونه حضرت علی (ع) در نامه ای به مردم مصر می فرماید: ای مردم مصر، نگویید ما سرپرستی چون ملک و امامی چون علی داریم. اگر در صحنه حاضر نباشید، شکست می خورید. .. جامعه ای که در خواب باشد، دشمن بیدارش، او را رها نمی کند (کرمی، ۱۴).

از دیدگاه امام خمینی (ره) اهمیت مشارکت برای تعیین سرنوشت به حدی است که آن را در کنار نماز قرار داده و می فرماید: همه ی شما، همه ی ما، زن و مردِ مکلف همان طور که باید نماز بخواند، همان طور باید سرنوشت خود را تعیین کند (امام خمینی، ۱۶۸).

۲.چارچوب های ساخت یابی مبانی مشارکت

منظور از مشارکت مردم، این است که خداوند متعال تعیین سرنوشت جمعی را به خود انسان ها تفویض کرده است. از آزادی هایی که انسان ها به حکم فطرت، عقل و شریعت دارند، حق تعیین سرنوشت جمعی است (عمید زنجانی، ۱۳۷۷: ۲۹). هر فرد علاوه بر اینکه می تواند سرنوشتش را با اراده و تدبیر خود تعیین کند، دارای حق انتخاب، مشارکت و آزادی دیگری هم اس و آن اینکه با مشارکت و هم سویی دیگران بتواند نقشی در تعیین سرنوشت جمعی داشته باشد. اگر بشر را موجودی اجتماعی به شکل فطرتی بدانیم، شاید مجبور به اقرار شویم که انسان به تبع اجتماعی بودن، باید سیاسی هم باشد؛ چراکه تشکیل هیچ اجتماعی بدون تدبیر امور و اداره آن ممکن نیست. از طرف دیگر، شاید غیرعقلانی و ناعادلانه باشد که به انسان بگوییم، موجودی اجتماعی باش و در اجتماع زندگی کن، اما در سرنوشت اجتماعی خود دخالتی نداشته باش. براساس نظریه عدل، خداوند حکیم، انسان را در زندگی سیاسی خود آزاد گذاشته و قدرت اراده و خلق افعال سیاسی به او داده و براساس ملاک هایی که بیشتر ناشی از حسن و قبح عقلی افعال است، انسان را مسئول اعمال و کردار سیاسی خود کرده است (فیرحی، ۱۳۸۷: ۱۰۱).

اصل عدل – برخلاف جبرگرایی – انسان را از مسئولیت تصمیم های سیاسی تبرئه نمی کند، بلکه آحاد مؤمنان را مسئول پیامدهای زندگی سیاسی و اجتماعی خویش می داند. بر این مبنا به بررسی موضوع مشارکت از منظر آیات، روایات، مباحث فقهی و کلامی خواهیم پرداخت.

۳.مبانی مشارکت در قرآن کریم

در مقام بررسی مبانی مشارکت اجتماعی از منظر قرآن کریم، می توان به موارد زیر اشاره کرد:

۳.۱. همیاری و هم فکری اجتماعی

برخی از آیات قرآن کریم، بیشتر ناظر بر بُعد اجتماعی زندگی انسان است و به نوعی مفهوم مشارکت، هم یاری و هم فکری جمعی از آن برداشت می شود. ازجمله؛ مؤلفه هایی که در قرآن کریم در رابطه با مشارکت اجتماعی به بحث گذاشته شده، در قالب کلمه ی «کفل» است. «یکفُلُ» به معنی سرپرست و ضامن است. چنانچه خداوند متعال در قرآن کریم می فرماید: «در آن هنگام که قلم های خود را (برای قرعه کشی) به آب می افکندند تا کدام یک کفالت و سرپرستی مریم را عهده دار شود» (آل عمران: ۴۶). آنچه از این آیه برداشت می شود، تکافل و سرپرستی اجتماعی است؛ یعنی افراد جامعه هم دیگر را سرپرستی کنند و با آنچه در اختیار دارند، به یکدیگر را مساعدت کنند و یا به گونه ای با هم اتفاق نظر داشته و دارای یک تصمیم باشند؛ چه این تصمیم ایجابی باشد یا سلبی (ناصح علوان، ۱۳۷۳: ۲۶).

آیه ی دوم سوره ی مائده ازجمله آیاتی است که مردم را به مشارکت دسته جمعی برای به وجود آوردن مصالح زندگی اجتماعی دستور می دهد: «و (همواره) در راه نیکی و پرهیزکاری با هم تعاون کنید و (هرگز) در راه گناه و تعدی همکاری ننمایید» (مائده، ۲). شاید گویاترین و صریح ترین آیه درباره ی لزوم تبعیت دولت از افکار عمومی و رأی صاحبان اندیشه سیاسی (مشارکت سیاسی) آیه ۶۱ توبه باشد که به اعتراض منافقان فرصت طلب، به ویژگی بارز مردمی بودن پیامبر (ص) اشاره می کند و نه تنها نسبتی که منافقان به پیامبر اعظم داده اند را نفی نکرده، بلکه بر آن تأکید کرده است. این صفت را منافقان به عنوان صفت ذم از پیامبر یاد کرده اند، ولی خداوند به عنوان صفت مدح یاد کرده است: ازجمله منافقان، کسانی هستند که پیامبر خدا را می آزارند و درباره ی او می گویند که گوش است (یعنی سخت وابسته به آرای اطرافیان خویش بوده و استقلال رأی و اراده ندارد) به آنها بگو گوش بودن پیامبر به سود شما است (زیرا علت گوش بودن پیامبر دو چیز است) یکی اینکه به خدا باور دارد و (قهراً) بیشتر از آنچه خدا به او اختیار داده و تکلیف فرموده است، نمی طلبد و دیگر اینکه به مؤمنان نیز اعتماد دارد (و برای اندیشه آنان اعتبار قائل است) و او رحمتی است برای کسانی از شما که ایمان آوردند و آنان که پیامبر خدا را آزار می دهند، عذاب دردناکی در انتظارشان خواهد بود (ورکیانی، ۱۳۸۸: ۱۸).

۳.۲. شورا

شورا و مشورت، از آموزه ها و تعالیم دینی است که فرهنگ اسلامی بر آن اهتمام و تأکید داشته است. مشورت به مفهوم تبادل آرا و افکار به منظور دست یابی به تصمیم صواب یا صواب تر، از وظایف حکومت اسلامی و کارگزاران نظام دینی است. هرچند شیوه ها و مکانیزم های شورا و مشورت هیچگاه روند شخصی را طی نکرده است، اما با توجه به مباحث نظری مقولهء شورا، اهتمام فرهنگ سیاسی اسلام به نقش افراد و جامعه در تعیین سرنوشت شان به خوبی آشکار می شود. بنابراین، مشورت و شورا به مفهوم تضارب آرا و اختیار از اصحاب خرد برای رسیدن به نظر صواب یا احسن (سجادی، ۱۳۸۲: ۱۱۹) خود زمینه های جدی مشارکت را در جامعه دینی فراهم می کند.

قرآن کریم مهم ترین و معتبرترین منبع برای دریافت احکام و موازین شرعی است. قرآن یکی از امتیازات جامعه اسلامی را حرکت و عمل بر پایه ی مشورت، تبادل نظر و تصمیم گیری جمعی دانسته و بر آن تأکید کرده است. در آیات متعددی بر ضرورت شورا توجه شده و بدان تصریح می شود که برای رعایت اختصار به ذکر دو آیه از آن بسنده می شود. «. .. و در کارها با آنان مشورت کن» (آل عمران: ۱۵۹)؛ «. .. و مؤمنان کارشان را با مشورت انجام می دهند» (شوری: ۳۸). در هر دو آیه به صراحت هرچه تمام، اصل شورا مطرح گشته و از پیامبر اکرم خواسته شده است تا در کارهای اجتماعی و تصمیم گیری های عمومی بر پایه شور و مشورت با دیگران عمل کند (مرتضوی، ۱۳۸۸: ۱۲۶).

پیامبر گرامی اسلام دارای سه شخصیت بودند: نخست اینکه انسانی والاقدر و شخصیتی برجسته در جامعه خویش؛ دوم آنکه پیغمبری حامل رسالت الهی برای جهانیان در نهایت اینکه، زعیمی وارسته و شایسته بودند که زعامت سیاسی، اداری و اجتماعی امت را بر عهده دارد. مخاطب آیات بیان شده همین شخصیت سوم او است؛ زیرا پیغمبر در امر نبوت با کسی مشورت نمی کند و امور شخصی نیز مورد نظر این آیات نیست؛ بلکه مقصود مشورت در امور حکومت است و از این رو، این آیه به عنوان دستور کلی برای تمامی زعمای اسلامی صادر شده است (معرفت، ۱۳۷۶: ۲۵۲).

شایان ذکر است در اموری که بیان شرعی دارد، مشورت صورت نمی پذیرد، اما در اموری که امر و نهی شرعی نرسیده است، مشورت موضوعیت می یابد. وقتی شارع مقدس دستور می دهد «و أمرُهم شوری بینهم» یعنی جامعه اسلامی باید در کارهای مربوط به شئون عامه، مشورت انجام دهد. اسلام در این زمینه، «عرف عقلا» را قبول دارد (معرفت، ۱۳۷۶: ۲۵۳).

۳.۳. امر به معروف و نهی از منکر

امر به معروف و نهی از منکر به عنوان روش واقعی تغییر و اصلاح اجتماعی و برخورد با حالات انحرافی که بر جامعه دینی و دولت اسلامی عارض می شود، رسالتی همگانی است که به خوبی زمینه های مشارکت و رقابت سیاسی افراد و نیروها را فراهم می آورد (سجادی، ۱۳۸۲: ۹۳). مسلمانان بر اساس وظیفه ی امر به معروف و نهی از منکر، دارای اراده آزاد و حق انتخاب هستند و در قبال خوبی و بدی زندگی اجتماعی و رفتار افراد نسبت به هم دیگر مسئولیت دارند. چراکه در حقوق اسلامی رابطه مردم با یکدیگر و نیز مناسبات اجتماعی به گونه ای تعریف می شود که سرنوشت هرکس با سرنوشت دیگران گره خورده است (جوان آراسته، ۱۳۸۷: ۱۶۵).

بر این اساس، امر به معروف و نهی از منکر تنها در محدوده اعمال و رفتار فردی ناظر به رابطه خلق با خالق محدود نمی شود، بلکه شامل روابط اجتماعی افراد و تعامل اجتماعی و سیاسی در درون جامعه اسلامی نیز می شود. هرچند امر به معروف و نهی از منکر به عنوان دو فرع از فروع دین مطرح است، اما از نظر تأثیری که از مجموعه تعالیم دینی می گذارد، چنان وسیع است که بخش اعظم شریعت را در بر می گیرد (مکارم شیرازی، ۱۳۷۷: ۲۶۲).

بنابراین، امر و نهی در امور مربوط به مدیریت سیاسی و اداره ی جامعه، از حوزه های این تکلیف دینی به شمار می آید. دیدگاه جامع نگر به دین که تعالیم دینی را از حوزه ی فردیت و معنویت به گستره اجتماع و امور عرفی تسری می دهد، عرصه سیاست و اجتماع را بارزترین نمود